تجربه زیسته پدری در مردان ایرانی: یک مطالعه پدیدارشناسی

مقدمه: شناخت تجربه زیسته مردان از پدر شدن می تواند به فراهم نمودن اطلاعات و مداخلات آموزشی با هدف تسهیل انتقال آنان به دوران والدی کمک کند. در این راستا پژوهش حاضر با هدف تبیین تجربه زیسته مردان از پدر شدن در مردان ایرانی طراحی گردید. روش: مطالعه حاضر یک مطالعه کیفی با رویکرد پدیدارشناسی و مشارکت کنندگان شامل 17 نفر از مردان ساکن شهر قم بودند که برای اولین بار پدرشدن را تجربه می کردند. جهت گردآوری داده ها از مصاحبه عمیق با استفاده از پرسشنامه نیمه ساختار یافته و جهت آنالیز داده ها از روش تحلیل پدیدار شناسی تفسیری اسمیت استفاده گردید. نمونه گیری به روش در دسترس از سطح جامعه انجام و تا اشباع داده ها ادامه یافت. یافته ها: تجربه زیسته مردان از پدر شدن در 5 درونمایه اصلی شامل تحول و دگرگونی، رضایت و خرسندی، تناقض و دوگانگی، چالش و نگرانی، خواسته ها و انتظارات تبیین گردید. مردان با تولد فرزند ورود به مرحله ای جدید از زندگی، تکامل فردی و اجتماعی، اولویت یافتن فرزند و تغییر نگرش نسبت به همسر را تجربه می کردند. فرزند منشاء افتخار، عشق و شادی و موجب بهبود شرایط شغلی و اقتصادی، ارتقاء جایگاه اجتماعی پدر و استحکام خانواده برای پدران محسوب می شد. داشتن تفکر مدرن و رفتار سنتی، ایجاد محدودیت یا آزادی، اهمیت یابی اهمیتی جنسیت فرزند، گسترش یا محدودیت ارتباطات اجتماعی، دریافت های متناقض مردان از پدر شدن بودند. دور شدن از خود، ناکفایتی حمایت های موجود، انجام وظایف پدری، انزوای مرد در خانه و مسائل مرتبط با فرزند چالش هایی بودند که موجب نگرانی پدران می شدند. پدران از جامعه انتظار حمایت و از همسر خود انتظار درک بیشتر داشتند. نتیجه گیری: پدر شدن تحولی مثبت و تجربه ای رضایت بخش در زندگی مردان ایرانی محسوب می شود و هیچ یک از مشارکت کنندگان از پدر شدن خود ابراز نارضایتی نکردند. مردان به دنبال پدر شدن نگرانی و تناقضاتی را تجربه کرده و بیان کردند برای ایفای بهتر نقش پدری و پشت سر گذاشتن سختی های آن نیازمند حمایت های اجتماعی و خانوادگی هستند.